Ümraniye escort dar sokakları, gecenin sessizliğine gömülmüştü. Sokak lambalarının titrek ışıkları altında yürüyen Zehra, yirmi bir yaşındaydı. Henüz gençti ama yüzündeki çizgiler, yorgun gözleri, yaşından çok daha fazlasını kondom anlatıyordu. Her adımı, geçmişin ağırlığını taşıyordu. Soğuk hava ciğerlerine dolarken, montunun fermuarını çekti. “Biraz daha dayan,” dedi kendi kendine. Bu cümle, son yıllarda kendine en çok söylediği şeydi.
Zehra, Ümraniye vip escort kenar mahallelerinden birinde, eski bir apartmanın bodrum katında yaşıyordu. Küçüklüğünde annesini kaybetmiş, babasıyla kalmıştı. Babası alkol batağına düşmüş, evi geçindirme yükü kısa sürede Zehra’nın omuzlarına binmişti. Okulunu bırakmış, temizlik işlerinde çalışmaya başlamıştı. Ama hayat kolay değildi; iş bulmak zor, geçinmek daha da zordu.
Bir gün işten kovulduğunda, cebinde sadece birkaç lira kalmıştı. O gece aç yattı. Ertesi gün sokakta tanıştığı bir kadın ona “başka bir yol”dan bahsetti. “Kazanırsın, hem de kolayca” demişti kadın. Zehra önce reddetti, ama açlık, çaresizlik ve yalnızlık birleşince, hayatta kalmak için o yolu seçmek zorunda kaldı. O geceden sonra hayatı değişti.
Zehra artık geceleri Ümraniye escort sessiz arka sokaklarında dolaşıyordu. İnsanların bakışlarından kaçıyor, sabah olduğunda aynaya bakmaktan korkuyordu. Her şey ona yabancıydı: yüzü, sesi, bedeni, hatta kendi kalbi bile. Ama her gün yeniden giydiği o güçlü görünüm maskesinin altında, sadece ağlamak isteyen bir genç kız vardı.
Bir gece, yağmurun dinmediği bir akşamda, bir minibüs durağında ıslak bir banka oturdu. Yanına orta yaşlı bir kadın geldi. Elinde sıcak bir poğaça vardı. “Açsın galiba,” dedi yumuşak bir sesle. Zehra önce hiçbir şey söylemedi, sonra başını salladı. Kadın, elindeki poğaçayı uzattı. “Ben kadın dayanışma merkezinde çalışıyorum, istersen uğra,” dedi.
Zehra o gece boyunca uyuyamadı. Sabah olduğunda, içinden bir ses “git” dedi. Kadının verdiği adrese gitti. Küçük, sade bir yerdi ama içinde sıcak bir hava vardı. Onu yargılamadılar, dinlediler. Zamanla orada çalışmaya başladı; kurslara katıldı, kendi ayakları üzerinde durmayı öğrendi.
Bir yanıt yazın