Üsküdar escort dar sokaklarından biri, gecenin sessizliğine gömülmüştü. Yağmur, kaldırımlardaki taşlara yavaşça vuruyor, Kız Kulesi’nin ışığı uzaktan solgun bir umut gibi yanıp sönüyordu. Elif, başındaki kapüşonu çekip omzundaki ince montu sıkıca kapattı. Ayakları sırılsıklam olmuştu ama durmak istemiyordu. Ne kadar yürürse, içindeki ağırlıktan o kadar uzaklaşacağını sanıyordu.
Elif yirmi iki yaşındaydı. Hayat onu erken yaşta büyütmüştü. Ümraniye’den Üsküdar’a taşındıklarında babası çoktan evi terk etmiş, annesi bir apartman dairesinde temizlik işine başlamıştı. Yoksulluk, onların evinde hiç eksik olmamıştı. Bir gün annesi hastalanıp yatağa düştüğünde Elif’in çocukluğu tamamen bitti. Okulu bıraktı, bir tekstil atölyesinde işe girdi. Sabah altıda çıkıyor, gece yarısına kadar çalışıyordu. Ama kazandığı para ne kiraya ne de ilaçlara yetiyordu.
Bir gece, işten dönerken durağın kenarında tanıştığı bir kadın hayatını değiştirdi. “İstersen kolay para kazanabilirsin,” demişti. Elif önce karşı çıkmıştı ama günler geçtikçe çaresizlik onu yavaş yavaş tüketti. Annesinin ilaçlarını alamadığı o haftada, elinde kalan son umut kırıntısını da kaybetmişti. Ve o gece, Üsküdar escort sokaklarında yürümeye başladı.
Geceler geçtikçe, Elif içindeki utancı bastırmayı öğrendiğini sandı. Ama sabahları eve dönerken aynaya baktığında tanımadığı bir yüz görüyordu. Gözleri sönmüş, kalbi taş kesilmişti. Bazen Kız Kulesi’ne bakarken içinden şöyle geçirirdi: “O kule bile yalnız ama dimdik duruyor… Ben neden duramıyorum?”
Bir gün, Salacak sahilinde sabahın erken saatinde otururken yanına yaşlı bir kadın geldi. Kadın, elinde bir simit poşetiyle martılara yem atıyordu. Elif’e dönüp “Kızım, bazen insan en karanlık gecelerde kendi ışığını bulur,” dedi.
O gün, kadın ona bir adres verdi: Üsküdar Kadın Dayanışma Evi. Elif önce gitmeye cesaret edemedi. Günlerce kapısının önünden geçti, sonra bir sabah içeri girdi. İçerideki kadınlar ona sıcacık bir tebessümle yaklaştı. Yargılayan kimse yoktu. “Buradasın, bu bile bir başlangıç,” dediler.
Bir yanıt yazın