Kartal escort geceye karışan sokaklarında yağmur hafif hafif çiseliyordu. Sahile yakın rüzgâr sert esiyor, denizin uğultusu boş sokaklara karışıyordu. Geceleri çalışan, gündüzleri ise ufacık bir odada yalnız yaşayan bu genç kadın, hayatın ağırlığını her adımında hissediyordu.
Derya bu hayata isteyerek girmemişti. Ailesiyle yaşadığı şehirden kaçmak zorunda kalmış, İstanbul’un kalabalığında kaybolup yeniden başlamak umuduyla Kartal escort sığınmıştı. Fakat umut, çoğu zaman gerçeğin sert yüzüne yeniliyordu. İş bulamayınca, parasız kalınca, kimsenin ona kapı açmadığı bir dönemde tanıştığı biri onu bu hayata sürüklemişti. Şimdi ise geri dönüşü var mı, hiçbir fikri yoktu.
O gece işler daha da sessizdi. Sokaklarda az insan vardı, arabalar nadiren geçiyordu. Derya her gece olduğu gibi sahil yolunun kenarında durdu. Yağmur yüzüne çarparken gözlerini kısmış, içinden sürekli aynı soruyu soruyordu: “Başka bir yol var mı benim için?”
Bir saat geçmişti ki yanı başında duran siyah bir araba camını indirdi. Derya istemsizce irkildi. İçeriden sert, kaba bir ses tonuyla bir adam konuştu. Derya istemedi, ama mecburiyetti. Çaresizliğin en ağır hâli, seçeneksizliktir; o da bunu iliklerine kadar yaşıyordu.
Gecenin ilerleyen saatlerinde, işini bitirip sahile yakın bir banka oturdu. Yağmur durmuştu, fakat havada hâlâ keskin bir nem vardı. Derya titreyen elleriyle sigarasını yaktı. Dalgaların sesini dinleyerek, belki de ilk kez cesaretle kendine bir şey itiraf etti.
Bir yanıt yazın