Kartal escort gece ışıkları, yağmurdan sonra parlayan yolların üzerinde kırık bir ayna gibi yansıyordu. Sokak lambalarının altında süzülen damlalar, şehrin tüm yorgunluğunu taşıyor gibiydi. Yirmi iki yaşındaki Elif, Kartal escort sahiline doğru yürürken zihnindeki düşünceler, sokaklardan daha karanlık bir hâl alıyordu. Bu semt onun için bir durak değil, hayatta kalma mücadelesinin zorunlu sahnesiydi.
Elif aslında İstanbul’a umutla gelmişti. Ümraniye’de kiraladığı küçük bir odada kuaförde çırak olarak çalışıyor, gelecekte kendi güzellik salonunu açmayı hayal ediyordu. Ama hayat, onun planlarına sadık kalmamıştı. Pandemi sonrası işyeri kapanınca maaşsız kaldı. Üstelik ailesiyle de çoktan tüm bağlarını koparmıştı. Yalnızdı; hem maddi hem de duygusal olarak.
İlk adımı nasıl attığını hatırlamıyordu bile. Sadece bir gün, çaresizliğin köşeye sıkıştırdığı anlardan birinde, kendisine “yardımcı” olacağını söyleyen kadınların teklifine mecburen evet demişti. Böylece hayatı değişti, ama güzel bir değişim değildi bu. Her gece Kartal vip escort sokaklarında dolaşmak, hiç tanımadığı insanların bakışlarına maruz kalmak, seçmediği bir dünyanın içine itildiğini hissetmek… Bütün bunlar her gün ruhundan bir parça daha koparıyordu.
O gece Elif sahilde bir banka oturdu. Sert rüzgâr saçlarını savuruyor, denizin tuzlu dar amcıklı kokusu burnuna karışıyordu. Kafasını dizlerine doğru eğdi. “Ben ne ara bu hâle geldim?” diye fısıldadı. Gözleri yaşla doldu ama akmasına izin vermedi. Güçlü görünmeyi öğrenmişti. Bu şehir zayıfları sevmezdi; hele onun durumundakileri hiç.
Tam o sırada yanına genç sayılabilecek bir kadın yaklaştı. Üzerinde belediye sosyal destek biriminin montu vardı. “İyi misin?” diye sordu, sesinde gerçek sert seven bir şefkat vardı. Elif önce cevap vermedi. İnsanların iyiliğine güvenme duygusu çoktan tükenmişti. Ama kadın pes etmedi: “Burada her gece seni görüyorum. Eğer istersen yardım edebiliriz. Barınma, danışmanlık, eğitim… Yalnız değilsin.”
Bir yanıt yazın